Gatunek drzewa znany jako Ceiba speciosa, znany również jako pijane drzewo lub drzewo mostowe, to roślina pochodząca z tropikalnych i subtropikalnych lasów deszczowych Ameryki Południowej. Należy do rodzaju Ceiba i dzieli swoją rodzinę z baobabem i drzewem ceiba. Ten konkretny gatunek ma kilka lokalnych nazw, w tym pijane drzewo, drzewo butelkowe, toborochi, drzewo wełniane, różowe drzewo i samica lupuny w Peru.
W tym artykule pokażemy Państwu charakterystykę i ciekawostki tych drzewek butelkowych, a także ich legendy.
Główne cechy
To drzewo liściaste może osiągnąć wysokość od 10 do 20 metrów, a czasem nawet przekroczyć 25 metrów. Jego pień, który rozszerza się ku podstawie, pełni funkcję zbiornika wody w okresach silnej suszy. Pień chroniony jest przez solidne kolce w kształcie stożka. We wczesnych stadiach pień ma zielonkawy odcień, co wynika z dużej zawartości chlorofilu, co pozwala mu przeprowadzać fotosyntezę pod nieobecność liści. W miarę dojrzewania kora staje się szorstka i tworzy się sieć szarobrązowych pęknięć.
Pokryte żądłami gałęzie tej rośliny są zwykle rozłożone poziomo. Liście złożone składają się z pięciu do siedmiu listków, które są zwykle zamknięte. Kwiaty przypominające hibiskus mają pięć płatków i kremowo-biały środek z różową powierzchnią zewnętrzną. Kwiaty te, mierzące od 10 do 15 cm średnicy, są bardzo atrakcyjne dla kolibrów i motyli monarchów, które odgrywają kluczową rolę w zapylaniu.
Na półkuli południowej okres kwitnienia trwa od stycznia do maja. Owocem tej rośliny jest jajowaty strąk o drzewiastej fakturze o długości 20 cm. Wewnątrz strąka znajdują się nasiona przypominające czarną ciecierzycę, otoczone luźną masą włókien bawełnianych, przypominających bawełnę lub jedwab.
Rodzimy zasięg tego gatunku obejmuje m.in wschodnia Boliwia, północno-wschodnia Argentyna, północny Paragwaj, południowy Urugwaj i południowa Brazylia. Wykazuje niezwykłą odporność na suszę i umiarkowane zimno. Ponadto w optymalnych warunkach wykazuje szybki wzrost.
Atrakcyjność drzewek butelkowych
Uprawiany głównie ze względu na walory estetyczne, ten konkretny gatunek świetnie sprawdza się jako roślina ozdobna. Powszechnie można go spotkać na ulicach obszarów miejskich w miastach subtropikalnych w Hiszpanii, Republice Południowej Afryki, Argentynie, Australii, północnej Nowej Zelandii i południowych regionach Stanów Zjednoczonych.
To konkretne drzewo jest często spotykane w regionach Walencji, Malagi i Kadyksu, gdzie klimat jest ciepły, a zimy łagodne i bez mrozu.
Pochodzące z bujnych dżungli Ameryki Południowej drzewo Toborochi, znane również jako drzewo pijackie, drzewo butelkowe lub drzewo wełniane, ma charakterystyczną i urzekającą osobliwość. Gdy nadchodzi zima i inne drzewa tracą liście, drzewa te kwitną, ozdabiając się żywymi różowymi kwiatami, które służą jako rozkoszny zwiastun nadejścia zimnej jesieni.
Legenda o drzewach Toborochi
Legenda o tym drzewie jest równie urzekająca jak jego piękno. Według boliwijskiego folkloru, w czasach starożytnych, kiedy bóstwa chodziły wśród śmiertelników, złowrogie duchy znane jako Aña zadawały ludowi Guaraní wielkie cierpienia. Bezlitośnie odbierali życie i porywali kobiety, powodując niewyobrażalne zniszczenia.
W malowniczym miasteczku mieszkała urzekająca młoda kobieta o imieniu Araverá, zwana „Błyskiem na niebie”, ponieważ jest córką szanowanego wodza Ururutï Cóndora Blanco. Niedawno poślubiwszy bóstwo Kolibra, miała aspiracje, aby szybko mieć syna, który ostatecznie stałby się najbardziej utalentowanym szamanem w całej okolicy, posiadającym moc pokonania każdej złowrogiej istoty.
Po otrzymaniu wiadomości Aña podjęła bezwzględną decyzję o wyeliminowaniu Aravery. Dosiadając skrzydlatych, ziejących ogniem koni, wyruszyli do miasta. Jednak Araverá, która szybko rozpoznała bezpośrednie niebezpieczeństwo, zdołała ich uniknąć, szybując do najdalszych zakątków kosmosu na zaczarowanym latającym krześle, które podarował jej jej mąż, Koliber.
Aravera była nieubłaganie ścigana przez Añę, która zdawała się śledzić każdy jej ruch, niezależnie od tego, czy była zanurzona w głębinach wody, ukryta pod ziemią, czy nawet poza rozległą przestrzenią gwiazd. Kiedy latające krzesło nie było już w stanie utrzymać ciężaru Aravery i jej cennego potomstwa, zeszli na ziemię i szukali schronienia w ochronnych objęciach drzewa Toborochi, znanego jako Samou.
Aña przeszła obok, Jego poszukiwania poszły na marne, ponieważ nie udało mu się odkryć swojego ukrytego sanktuarium. Głęboko w obrębie drzewa Araverá urodziła syna, który dorastał, szukając zemsty na złowrogiej Añie. Jednak jego matka pozostała uwięziona w brzuchu Samou, uwięziona w jego ochronnych gałęziach, nawet do dziś.
Według legendy od czasu do czasu przemienia się w olśniewający kwiat, wabiący słodkim nektarem kolibry.
Rozwój Toborochi w miastach
W większości miast na całym świecie zima to okres, w którym środowisko miejskie staje się nudne i pozbawione życia, pokryte monotonną szarością. Jednak w Santa Cruz de la Sierra początek zimnej pory roku przynosi żywą przemianę, gdy kwitnie pięć różnych gatunków toborochis, ozdabiając ulice imponującą gamą kolorów, w tym żółtym, różowym, złotym, barwnym i białym.
Po skrupulatnej dokumentacji grupa biologów z powodzeniem wyróżniła pięć różnych gatunków toborochis występujących na terenie miasta Santa Cruz: różowe toborochi (Ceiba speciosa), intensywna, żółta odmiana (Ceiba chodatii), Mapa (Ceiba Samauma), marmurkowy facet (znana również jako boliwijska Ceiba), i wariant biały (zwany Ceiba SP, bez dalszych specyfikacji).
W świetle zmian klimatycznych badacze wydali ostrzeżenie dotyczące zmienionych wzorców kwitnienia tych gatunków drzew. Wcześniej drzewa te kwitły raz w roku, ale obecnie kwitną dwa do czterech razy w ciągu roku. Dodatkowo objętość i wysokość kwiatów zmniejszyła się na skutek „stresu wodnego” lub niedostatecznego zaopatrzenia w wodę.
Mam nadzieję, że dzięki tym informacjom dowiesz się więcej o drzewach butelkowych i ich cechach.