Zoals we in het artikel hebben gezien Economische groei of ecologische duurzaamheid?Er zijn mensen die geloven dat economische groei oneindig is in de tijd. Maar de realiteit is enigszins anders. Economische groei is gebaseerd op de exploitatie en het gebruik van de natuurlijke hulpbronnen die onze planeet ons biedt. Maar die middelen zijn beperkt en hun regeneratiesnelheid moet lager zijn dan de exploitatiegraad om ervan te kunnen blijven profiteren. Dat einde staat bekend als planetaire limieten.
De mens heeft na de industriële revolutie de wereldbevolking exponentieel vergroot en dit heeft geleid tot een toename van de exploitatie van natuurlijke hulpbronnen. Die uitbuiting is zo groot dat heeft de draagkracht van ecosystemen al overschreden, leidend tot een ecologisch tekort.
Er zijn 9 planetaire limieten: Uitstervingssnelheid van dieren, klimaatverandering, aantasting van de ozonlaag, verzuring van de oceanen, biogeochemische stromen, gebruik van zoet water, veranderingen in het aardesysteem, verlies van biodiversiteit en zijn functies en nieuwe stoffen.
Vandaag de dag hebben de consumptie- en productiepatronen van ons economisch systeem dit al goedgemaakt vier van de negen planetaire grenzen. Deze limieten garanderen de goede werking van de aarde en al haar complexe systemen die werken met een verstandig evenwicht.
Klimaatverandering, het tempo van uitsterven van soorten, veranderingen in landgebruik en biogeochemische fluxen van fosfor en stikstof zijn de subsystemen die al zijn overschreden. Dit betekent dat verhoogt het risico wat inhoudt dat men in dit tempo menselijke activiteiten moet blijven uitoefenen. Sommige wetenschappelijke evaluaties zijn bezig om te bevestigen of het gebruik van zoet water al wordt overschreden en wordt toegevoegd aan de lijst met planetaire limieten die de veilige drempel overschrijden.
De natuur heeft een manier om de impact van de mens in haar ecosystemen te absorberen en het is dankzij deze fysieke en biologische kenmerken dat onze planeet jarenlang stabiel is gebleven waarin we kunnen leven "harmonie". Er is echter een wetenschappelijke onzekerheid vóór de effecten die de vervorming van deze patronen die de planeet stabiel houden, zou kunnen veroorzaken. Daarom bevinden we ons in een onzekere toekomst die mogelijk gepaard gaat met onomkeerbare veranderingen op de middelen waarvan we afhankelijk zijn om te leven.
Wat de limiet voor zoet water betreft, wordt het veilige werkbereik voor het gebruik van water bestudeerd. Wat bekend is dankzij de Living Planet Index, is dat zoet water laat zien dat het verloren is gegaan 81% van de soortenpopulaties tussen 1970 en 2012.
Aan de andere kant wordt de grens van klimaatverandering gemeten door de concentraties CO2 in de atmosfeer en andere broeikasgassen. We hebben ook als limiet de stijging van de gemiddelde temperatuur op aarde met twee graden. Hiervoor mag de maximale concentratie CO2 niet passeren 400 ppm. Echter de vastgestelde grensconcentraties zijn twee keer achter elkaar overschreden.
Er zijn andere planetaire limieten die meer wetenschappelijke onzekerheid bieden bij het meten en registreren ervan. Bijvoorbeeld, verlies van ecologische functies het is moeilijker te meten. Ook de opkomst van nieuwe producten, zoals genetisch gemodificeerde organismen of radioactief afval, is een planetaire grens die moeilijk te meten en bij te houden is of consequenties te formuleren die tot overmaat leiden.
Het voordeel, om zo te zeggen, is dat alle planetaire grenzen zijn met elkaar verbonden. Biodiversiteit en klimatologische omstandigheden zijn de twee factoren die de stabiele omstandigheden handhaven die de planeet nodig heeft om het leven dat we leiden te garanderen. Deze factoren zijn degenen die de impact van de andere planetaire grenzen beter kunnen weerstaan. Dat wil zeggen, een ecosysteem met een goede biodiversiteit met een groot aantal soorten, is beter bestand tegen schokken die we erin provoceren, omdat er een groter aantal relaties en afhankelijkheden tussen hen is.
Sommige veranderingen in planetaire grenzen kunnen worden teruggedraaid met drastische maatregelen en voldoende tijd, zoals is gebeurd met het verkleinen van het gat in de ozonlaag na het Protocol van Montreal en maatregelen voor het verwijderen van chloorfluorkoolwaterstoffen (CFK's) uit koel- en aerosolsystemen. In andere gevallen kan het probleem alleen worden gestopt, maar is herstel als zodanig niet mogelijk, zoals wel gebeurt bij het uitsterven van soorten.
Maar waar we wel rekening mee moeten houden, is dat we, wat we ook doen, doorgaan het transformeren van de planeetDaarom moeten we garanderen dat deze veranderingen niet onomkeerbaar zijn en ons in staat stellen te blijven genieten van de omstandigheden waarin we momenteel leven.