Elk jaar zijn er tientallen walvisachtigen en ballenas degenen die aan de kust vastlopen. Deze verschijnselen blijven voor wetenschappers een raadsel. De redenen en geavanceerde hypothesen verschillen afhankelijk van de zoogdieren, en onder andere de kusten, of het nu geïsoleerde individuen zijn of hele groepen.
Vorige week ongeveer wetenschappers verzameld voor een conferentie in Perth bracht de grondgedachte voor de ondervoeding om de sterke toename van individuele strandingen van ballenas bultruggen voor de westkust van Australië. Voorheen, tussen 1989 en 2007, bedroeg het aantal walvisachtigen dat aan de grond liep twee tot drie per jaar, maar in 2008 steeg het aantal tot 13 en in 2009 tot 46.
Postmortale onderzoeken en analyse van de hoeveelheid vet in afgenomen vleesmonsters hebben aangetoond dat de meeste jonge vrouwen species ze waren in ernstige toestand ondervoeding De meesten hadden een zwak vetgehalte, essentieel om te voorzien macht, thermische regeling en flotatiecapaciteit.
De redenen hiervoor tekortkomingen zou de intensivering van de commerciële visserij op krill kunnen zijn, een sleutelelement van de regime voedingswaarde van walvissen en de invloed van klimaatopwarming op de hoeveelheden van deze garnalen in de zeeën.
De strandingen Individuen kunnen optreden als dolfijnen, walvissen, bruinvissen of zegels in de war raken, gedesoriënteerd raken, ziek worden of het slachtoffer worden van een infectie.
Is goed
De rotatieas van de aarde is veranderd, walvisachtigen en vissen worden geleid door de zon dit fenomeen doet zich ook voor in de Middellandse Zee. Als de centrale as op de noordpool dichter bij Canada lag, ben je over een paar jaar in Rusland.