Je hebt vast wel gehoord van de beroemde Sabeltandtijger. Het is een soort die tegenwoordig is uitgestorven. Als we het hebben over de beroemde sabeltand, doet het ons denken aan Diego, de tijger uit Ice Age. Deze dieren bestonden in hun tijd en ontrafelen ongelooflijke geheimen. Om deze reden gaan we dit artikel wijden aan het weten hoe het leven was voor deze dieren en wat hun kenmerken waren. Wat was de oorzaak van het uitsterven?
In deze post gaan we alles bespreken wat je moet weten over de sabeltandtijger.
Sabeltandtijger en zijn kenmerken
Wat wordt gebruikt als sabeltanden is een term die verwijst naar verschillende soorten zoogdieren die worden gekenmerkt door het hebben van grote hoektanden. Deze tanden steken aan beide kanten van de mond uit. Dieren met deze kenmerken leefden tijdens het Cenozoïcum.
Ondanks de naam die het heeft gekregen, zijn ze helemaal niet gerelateerd aan de tijgers die we vandaag kennen. Ze werden echter met hen vergeleken vanwege hun grote formaat. Sabeltanden behoren tot de onderfamilie Machairodontinae, terwijl de tijgers die we vandaag kennen zich in de onderfamilie Felinae bevinden. Deze onderfamilie omvat veel uitgestorven geslachten, waaronder het geslacht Smilodon. Dit geslacht is het geslacht met de bekende sabeltandtijger.
De naam is eraan gegeven door de gebogen en langwerpige vorm van de slagtanden van een echte sabel. Dit geslacht omvat alle dieren met de grootste hoektanden die in de hele geschiedenis zijn gevonden. Hoektanden die soms 20-26 cm lang zijn geweest. Hoektanden zijn geregistreerd bij zowel mannen als vrouwen, dus het is niet iets onderscheidends in het droge van de soort.
Fossielen en ontdekkingen
Het is dankzij de fossiele gegevens dat kan worden vastgesteld dat de sabeltanden een groot verspreidingsgebied hadden over het hele Amerikaanse continent. Ze werden geschat op tussen de 1 en 1,1 meter hoog. Sommige exemplaren kunnen wel 300 kg wegen, wat ze echt eng maakte.
Katachtigen gebruiken hun tanden om prooien te doden door verstikking. Ze bijten in hun keel of snuit zodat er geen lucht in hun longen kan komen. Soms wordt de beet aan het hoofd of de nek gegeven om de schedel of wervels te breken en onmiddellijk te doden. Dit komt minder vaak voor, omdat sabeltanden kwetsbaar waren voor breken als ze werden gebruikt om in botweefsel te bijten. Daarom specialiseerden deze dieren zich in het jagen op grote prooien, waarbij er minder kans was op botbijten. Als ze op kleine soorten jaagden, was de kans op het breken van hun sterke tanden groter.
Het is vreemd om te denken dat sabeltanden ondanks het aanvallen van grote prooien erg krachtig waren. En het is dat de effectiviteit van deze hoektanden lag in de hoek die ze konden bereiken bij het openen van de kaak. Terwijl de leeuw die we vandaag kennen zijn kaak alleen op 65 graden kan openen, was de sabeltandtijger in staat om 120 graden te bereiken.
Sabeltandtijger jachtmodus
In tegenstelling tot wat er gebeurt met katachtigen, wilden de macayrodontines hun prooi niet doden door verstikking. Nadenken over de energiekosten die het moeten vangen van de prooi, deze geïmmobiliseerd houden en bijten tot hij stikt, is iets buitengewoons iets voor dit type dier met zoveel gewicht. Daarom is de meest wijdverspreide theorie die bestaat over de methode om op deze dieren te jagen vóór grote prooien, dat het ze van onderaf aanviel om te vangen, bijten en de keel door te snijden. Op deze manier zou de prooi binnen enkele minuten leegbloeden zonder iets te kunnen doen om te ontsnappen of te vluchten.
De lange, scherpe, gebogen hoektanden Ze waren verantwoordelijk voor het penetreren van het slachtoffer totdat ze volledig geneutraliseerd waren en dit sneller dan door verstikking. Sommige exemplaren hadden de randen van de slagtanden als een zaag. Op deze manier konden ze de beten maken met schonere en snellere sneden. Zo verminderen ze het energieverbruik dat wordt geproduceerd door het jagen op een prooi en de mogelijke risico's dat de prooi een tegenaanval zou kunnen doen (in het geval van sommige dieren zoals het trappen van het paard of het hert met het prooi).
Wat de meeste van deze dieren opvalt, zijn de hoektanden. De functie van het verscheuren en beëindigen van de prooi wordt vergroot wanneer deze op de grond wordt vastgehouden en geïmmobiliseerd. Aan de andere kant wordt aangenomen dat deze hoektanden niet alleen de ademhalingsstroom blokkeren, maar ook de belangrijkste bloedvaten doorsnijden die verantwoordelijk zijn voor het geleiden van bloed naar de hersenen. Wanneer het bloed de hersenen niet meer bereikt, verliest de prooi onvermijdelijk het bewustzijn voordat hij sterft. Dit vermijdt elke situatie waarin het kan worden verdedigd.
In het geval dat de prooi ontsnapt voordat hij hem kan immobiliseren, zou hij door de beet in de keel volledig leeggebloed worden. Het gevolg is dat de kans op jachtsucces van de sabeltandtijger erg groot was. Als dit zo was, waarom was het dan uitgestorven? Laten we het nu eens zien
De oorzaak van uitsterven
Deze dieren stierven 12.000-10.000 jaar geleden uit. De belangrijkste oorzaak van het verdwijnen van deze roofdieren waren de drastische veranderingen die plaatsvonden op het niveau van klimaat- en milieuveranderingen. Deze veranderingen hebben verschillende gevolgen gehad voor de sabeltandvoedselketen. De verspreiding van de grote prooi die hij gebruikte om te vangen, raakte veel meer verspreid. Dit maakte niet alleen de zoektaak buitengewoon moeilijk, maar ook de jacht zelf.
Klimaatveranderingen veroorzaakten ook het terugtrekken van gletsjers en meer regenval. Terwijl ecosystemen veranderden, veranderde ook hun manier van leven. Veranderingen in temperatuur en vegetatie maakten het moeilijk om prooien te achtervolgen. De concurrentie tussen carnivoren werd extreem gewelddadig. Ten slotte, het is mogelijk dat de komst van de eerste mensachtigen hun uitsterven door de jacht heeft versneld.
Ik hoop dat je met deze informatie meer te weten kunt komen over de sabeltandtijger.